Sympathiek, vermakelijk, emancipatoir,…de lofbrieven voor het Eén-programma ‘Down the Road’ zijn talrijk en hartverwarmend. In het programma trekken zes jongeren met het syndroom van Down onder begeleiding van Dieter Coppens op roadtrip door zeven Europese landen. Een van de sterren is Lisa De Buck (26) uit Wachtebeke. “Met mijn deelname wilde ik bewijzen dat mensen met een beperking wel degelijk iets kunnen betekenen in deze wereld.”
In de eerste aflevering zag Vlaanderen hoe Lisa heimwee had naar huis. Ze miste haar mama. Lisa maakte er nooit een geheim van dat familie belangrijk is voor haar. Toch liet Lisa hen zonder blikken of blozen achter voor een zestiendaagse roadtrip door België, Nederland, Duitsland, Luxemburg, Frankrijk, Zwitserland en Italië. Lisa had een missie: bewijzen dat mensen met het syndroom van Down wel degelijk de moeite waard zijn. Een boodschap die niet actueler kan zijn. Nu de NIPT-test (prenatale test voor het opsporen van bepaalde syndromen, nvdr) voor iedereen beschikbaar is, worden elk jaar minder mensen met Down geboren.
Lisa, hoe ben je aan dit avontuur begonnen?
“Iemand van Mozaïek, het dagcentrum in Oostakker waar ik vier dagen in de week werk, heeft mijn naam doorgegeven. Ik werk in de winkel van het centrum en verwerk bestellingen van klanten. Blijkbaar zochten ze mensen met het syndroom van Down die het goed kunnen zeggen en van sociaal contact houden. Dan ben je bij mij aan het juiste adres. Toen ik hoorde over het programma wilde ik meteen vertrekken. Ik wilde avontuur, nieuwe vrienden leren kennen,….”
Wanneer hebben ze je ingelicht dat je mee mocht op reis?
“Op het huwelijksfeest van mijn zus. Alsof het zo moest zijn. Eerst was er de bekendmaking dat ik mee mocht op avontuur en dan de trouw van mijn zus. Echt, onvergetelijk!”
In de eerste aflevering zagen we dat je in het begin veel heimwee had. Heb je daar veel last van gehad?
“Af en toe. Ik miste mijn moeke en mijn neefjes Lewis en Mathis heel erg die eerste dagen. Ik was op dat moment even mezelf niet meer. Ik heb geprobeerd niet te wenen voor de camera’s en dat is gelukt. Mijn mama is superbelangrijk voor mij. Soms heb ik echt nood aan een knuffel. Thuis krijg ik die van mama en in het dagcentrum van mijn begeleidsters. Gelukkig was Dieter er af en toe om mij eens vast te nemen. Op reis was hij echt mijn tweede papa.”
Tijdens de tweede aflevering zien we hoe je samen met de meisjes op dropping trekt en wint van de jongens. Mochten ze je opnieuw vragen om deel te nemen, zou je dan opnieuw op reis vertrekken?
“Absoluut, het was echt superleuk. Ik heb nieuwe vrienden leren kennen, veel toffe dingen gedaan,…. We hebben zelf een vlot gebouwd en een rivier afgevaren. We hebben onder de blote hemel geslapen. Dat waren topmomenten die ik onmiddellijk opnieuw zou willen beleven.”
Blijkbaar ben je thuis gekomen met een lief?
“Eigenlijk mag ik dat niet verklappen van de pogrammamakers. Gelukkig kan ik supergoed zwijgen.”
Lisa’s begeleidsters Kathleen en Nele bevestigen. “We hebben haar de pieren uit de neus gevraagd, maar ze heeft niks verklapt.”
Mogen we toch een poging wagen? Je bent gevallen voor de charmes van Pieter?
“Ja.” (lacht verlegen) We zijn uiteindelijk drie weken samen geweest. Nu zijn we geen koppel meer. De afstand is te groot.”
Heb je nog veel contact met de anderen?
“We hebben een eigen WhatsApp-groep waarin we elkaar dagelijks berichtjes sturen. Goedemorgen, goedenacht,…. Ik ben ook bij Kevin gaan kijken naar de eerste aflevering. Hij was echt in zijn element. We mochten ook interviews geven, maar met Kevin was dat geen probleem. Kevin is echt ‘nen kerel’.”
Hoe reageert je omgeving op je deelname? Word je al herkend in de winkel?
“Soms wel, maar selfies heb ik nog niet moeten weggeven. In het dagcentrum heb ik wel al eens een handtekening moeten zetten. Ik krijg vooral goede reacties. Iedereen vindt de eerste afleveringen top. Mijn vrienden in het dagcentrum en de begeleiders zijn superblij voor mij.”
“We zijn supertrots op onze BV”, knikken Lisa’s begeleidsters Kathleen en Nele bevestigend.
“Heel trots. We hebben het syndroom van Down, maar dat betekent niet dat we geen plek hebben op deze wereld. Ik wilde tonen dat we wel iets kunnen. Dat we op onze eigen benen kunnen staan en het verschil kunnen maken. Er hoeft met ons niet gelachen te worden. We hebben in het programma getoond wat mensen met Down waard zijn. We kunnen meer dan lachen en knuffelen.”
Down the road, woensdag om 20.35 uur op Eén.
